Op een dag, kort na het rennen en hardlopen met de “Blije Vrijers”, heb ik even een bezoekje aan mijn vader in “Heemswijk” gebracht. Dan zie ik ze: die vrijwilligers en verplegers die moeiteloos met die mensen omgaan. Ik bewonder ze omdat ik denk dat wat zij doen ik niet kan.
Juist voor die mensen, die dit jaar zonder maar even op de voorgrond hebben gestaan, dit gedicht op deze site.



De lange levensstraat

U kent ze wel die mensen,
die bijkans rennend langs u gaan.
Die amper tijd en ruimte hebben,
een groet te roepen te verstaan.

U kent ze ook die mensen,
die rustig wandelend voortgaan
Onderweg even stilstaan, een groet, hoe is het met jou, zullen we even verder gaan?
Waar moet u zijn, tot daar, oké ik ga een stukje met u op.
Geef mij die tas maar,dan doen we het samen

U kent die straat wel, t' is die lange.
Ze noemen het de levensstraat.
En daar kwamen we elkaar tegen. Rustig wandelend maar wel kordaat
Ik heb van u genoten.
Toen ik u zo bezig zag
Met uw tijd voor de ander, speciaal gereserveerd, een vast doel voor ogen, op die ander georiënteerd

Ik weet het wel die straat heeft ook wel kuilen, gaten en wat niet meer da's onontkoombaar, in die straat, t' is voor die renners dat dat moet.
Soms moet je gedwongen stilstaan, gepaard soms met veel pijn.
Die hinderlijke kuilen blijken dan soms tot zegen te zijn.

Zo kan ik nog wel doorgaan, mijn verhaal zo lang als die straat
Maar we zijn aan 't punt gekomen, waarop we ieder zijns weegs gaan
Tot daar, we nemen afscheid, kijken even achterom
Het gaat verder, ik zie u bezig
Met tijd voor de ander, speciaal gereserveerd, een vast doel voor ogen
Op die ander georiënteerd

Fijne Kerst