Gisteren was ik nog niet in staat om achter de computer te gaan zitten om mijn belevenissen van de marathon van Amsterdam op het web te zetten. Alsnog een kort verslag.
Het was zwaar. Heel zwaar. Ik heb mij er van tevoren van alles bij voorgesteld, maar niet dat het zo zwaar was. Om 9.00 uur werd ik opgehaald door Gerard Klaase, Mirjam Olthoff, Henk Blokker en Henk Heesterbeek. Gerard en Mirjam gingen mee voor ondersteuning. Daar ben ik ze best dankbaar voor want na afloop ben je totaal gesloopt. Het weer was prima. Het was droog en ongeveer 10 graden. Er stond absoluut geen wind. In Sporthal Zuid omkleden.Daarna naar het Olympisch Stadion. Klokslag 11.00 uur de start. Afgezien van het totaal ontbreken van belangstelling, was het een mooi parcour. Vooral langs de Amstel richting naar Ouderkerk aan de Amstel. Op weg daar naar toe zagen we aan de overkant de kopgroep met Kenianen lopen. Wat gingen die hard! Ik liep gelijk op met Henk Heesterbeek. Dat ging goed tot ongeveer de 29e km. Toen begon de hamstring van mijn linkerbeen kramp te vertonen. Naar mijn idee een combinatie van kou en te hard van stapel gelopen. Ik moest het wat rustiger aan doen, want ik had het gevoel dat die kramp anders echt zou doorzetten. Henk ging ervan door. En daar moest ik nog 13 km! Dat heb ik geweten. Pijn is fijn (maar niet echt). Het hele schema in de war. Mijn voornemen uit te komen op 3 uur 20 viel in duigen. Wat gingen die kilometers langzaam voorbij. Zo'n 5 km voor de finish ingehaald door Henk Blokker die als een locomotief gewoon doorstampte. Poging gedaan om aan te klampen, maar mijn benen waren daartoe niet meer in staat. Uiteindelijk de finish gehaald. Direct door de organsatie in een soort bodybag verpakt. Tijd: 3 uur, 29 min, en 34,22 sec (die 22 honderste is op zo'n afstand eigenlijk niet meer zo relevant). Uiteindelijk valt het verval op die laatste 13 kilometer nog mee. Henk Heesterbeek had 3 uur 21 minuten en Henk Blokker 3 uur en 24. Na afloop opgevangen door Gerard en Mirjam. Het heeft wel even geduurd voordat ik weer enigszins bij mijn positieven kwam. Na een paar sinasappels, wat bananen en een colaatje ging het weer een beetje. Thuis eerst in een heet bad, daarna lekker aan de Ezelenbok en de wijn gezeten. En aan het eind van de avond als een blok in slaap gevallen.
Moraal van dit verhaal: voor wie moeilijk in slaap valt volgt hier het recept: loop eerst een marathon, neem een heet bad, daarna een paar flessen Ezelenbok, vervolgens afronden met een flesje wijn en dan onder de dekens!
Vandaag met een paar houten poten naar m'n werk. Net weer een heet bad genomen. Het gaat gelukkig steeds beter.
Les voor een volgende marathon: warmer kleden en voor mijn gevoel meer trainen op marathontempo (!) tot 30 kilometer. Wie doet er mee?