Zo zie je maar weer waar dat toe leidt.
Met klant valt niet te spotten
Van onze verslaggever Douwe Douwes
AMSTERDAM - Na een storm van kritiek versobert Ahold-topman Moberg alsnog zijn beloning, terwijl president-commissaris De Ruiter opstapt: de macht van de consument is groot.
(Volkskrant d.d. 18-9-2003)
vrijdag, september 19, 2003
dinsdag, september 16, 2003
Deze week lekker rustig aan doen! Vorige week: zondag 30 km wedstrijd, maandag 16 km duurloop, woensdag 7,5 km wedstrijd, donderdag raadscommissievergadering 4 uur stil gezeten dus training van 18 km schoot erbij in en zaterdag 30 km. Deze week maar even rustig aandoen. Mooi moment om AHOLD het leven zuur te maken op www.letopdekleintjes.nl.
zaterdag, september 13, 2003
Zaterdagmorgen, 13 september, 7.00 uur bij de bocht van kasteel Marquette .
Op dit moment een dooie, stille plek en in gedachten zie het paardenkoers- tafereel van vorige week voor me. Lekker zonnetje, biertje kortom: het prettige leven.
Paul is in de flarden mist zichtbaar aan het worden en loopt mijn richting. `Waar zijn we in hemelsnaam toch mee bezig?’vraag ik me af. ‘Stervenskoud, je lijf nog helemaal niet zoals het zou moeten zijn en het vooruitzicht van een loopje van dertig kilometertjes…. Idioot!’
We lopen via de Oosterweg en Kruisbergweg richting strand in een rustig warming- up tempo.
Vooraf hadden we afgesproken om na het eerste halfuur het looptempo vijftig minuten op “marathon” te zetten Dit met de bedoeling dat de hartslag zou oplopen tot de bekende 80 % van de max.
Aanvang op de hoek Zwarteweg/ van Oldenborgh en gelijk stevig de vaart erin natuurlijk. Maar wat we ook proberen, die 80 % halen we maar niet!
‘Nou ,even geduld, want straks loopt hij vanzelf wel op.’ Mooi niet dus! Er was op een gegeven moment een fase waarin je voelde dat de benen weigerden verder aan meerdere belasting toe te geven. Dat hadden en we in ieder geval dus ook weer geleerd.
Na vijftig minuten buffelen bereiken we voorbij Egmond- Binnen de Bleek waar gelijk het keerpunt is.
Terug naar huis is dan gelijk een stuk prettiger natuurlijk en met een wat lager tempo komt het genieten vanzelf.
Pien en Henk lopen ons tegemoet. ( zij moeten nog heen) En dan komen die laatste oh zo belangrijke kilometertjes. Afzien? Niet echt meer. ‘Nog maar even!’ Zonnetje erbij, een schitterende omgeving, kortom het prettige leven!
Dit verhaal is in de eerste plaats bedoeld voor onze Jack die in het verre Australië zit. Natuurlijk mist hij dat hele loopgebeuren van ons, dat weet ik zeker! En ik weet zeker dat hij onze website in dat verre land zal gaan opzoeken. Kop op Jack! Nog maar een paar weekjes en dan mag je weer met ons mee kachelen!
Op dit moment een dooie, stille plek en in gedachten zie het paardenkoers- tafereel van vorige week voor me. Lekker zonnetje, biertje kortom: het prettige leven.
Paul is in de flarden mist zichtbaar aan het worden en loopt mijn richting. `Waar zijn we in hemelsnaam toch mee bezig?’vraag ik me af. ‘Stervenskoud, je lijf nog helemaal niet zoals het zou moeten zijn en het vooruitzicht van een loopje van dertig kilometertjes…. Idioot!’
We lopen via de Oosterweg en Kruisbergweg richting strand in een rustig warming- up tempo.
Vooraf hadden we afgesproken om na het eerste halfuur het looptempo vijftig minuten op “marathon” te zetten Dit met de bedoeling dat de hartslag zou oplopen tot de bekende 80 % van de max.
Aanvang op de hoek Zwarteweg/ van Oldenborgh en gelijk stevig de vaart erin natuurlijk. Maar wat we ook proberen, die 80 % halen we maar niet!
‘Nou ,even geduld, want straks loopt hij vanzelf wel op.’ Mooi niet dus! Er was op een gegeven moment een fase waarin je voelde dat de benen weigerden verder aan meerdere belasting toe te geven. Dat hadden en we in ieder geval dus ook weer geleerd.
Na vijftig minuten buffelen bereiken we voorbij Egmond- Binnen de Bleek waar gelijk het keerpunt is.
Terug naar huis is dan gelijk een stuk prettiger natuurlijk en met een wat lager tempo komt het genieten vanzelf.
Pien en Henk lopen ons tegemoet. ( zij moeten nog heen) En dan komen die laatste oh zo belangrijke kilometertjes. Afzien? Niet echt meer. ‘Nog maar even!’ Zonnetje erbij, een schitterende omgeving, kortom het prettige leven!
Dit verhaal is in de eerste plaats bedoeld voor onze Jack die in het verre Australië zit. Natuurlijk mist hij dat hele loopgebeuren van ons, dat weet ik zeker! En ik weet zeker dat hij onze website in dat verre land zal gaan opzoeken. Kop op Jack! Nog maar een paar weekjes en dan mag je weer met ons mee kachelen!
woensdag, september 10, 2003
Afgelopen zondag de Westfrieslandloop (voor landlopers?) meegedaan. Pien, Henk, Leon en ondergetekende. Weinig deelnemers op de 30 km. Ik hoorde een aantal van 36. Loop was tezamen met skeelers georganiseerd. Met Dam tot Dam en de IJ-tunnel in m'n achterhoofd ontstond bij mij toch wat twijfel over de verstandelijke vermogens van de organisatie. Dat bleek terecht. De starter stond klaar om de wedstrijd af te schieten. Pakt zijn mobiele telefoon. Welke kant moeten ze lopen? hoor ik hem vragen. Met de zon in onze rug, sprak hij vervolgens door de microfoon. Nou, gelukkig waren er veel deelnemers van vorig jaar, want de enige die de zon in z'n rug had, was de starter! Kan gebeuren. Niet zeuren. Vervolgens loop je richting Stedebroek. Heel lang liepen er twee deelnemers zo'n 50 meter voor ons. Telkens als die bij een kruising kwamen, liet de organisatie ze eerst verkeerd lopen, om ze daarna terug te roepen. Westfriese humor? Bijna het hele parcours met Leon opgelopen op hartslag van rond de 150. Na ongeveer 20 km wat experimenten gedaan. Wat gebeurt er als je een tijdje op 175 gaat lopen? Daar krijg je moeie benen van. Wat als je vervolgens daalt naar 165? Benen blijven moe. Les voor de marathon: blijf constant lopen! Ook goed geoefend met veel drinken en eten. Elke 5 km een heel bekertje water, later stukje banaan. Van tevoren veel brood, krentencrackers, nog meer banaan, 5 bakken koffie, water, druivesuiker enz. enz. genomen. Met zo'n ondergrondje is het aangenaam lopen. Uiteindelijk, samen met Pien, bijna het einde van de loop bereikt, nadat we zeker 10 km tezamen met skeelers hetzelfde parcours gelopen hadden. Toen bleek dat ergens een klein bordje tussen de struiken verscholen stond, waarop aangegeven was dat de lopers een andere richting uit moesten dan de skeelers. Hoewel bij menig kruispunt de organisatie 2 of meer personen had geplaatst, was bij deze splitsing niemand aanwezig om ons hierop te wijzen. Kennelijk bij de organisatie geen enkel besef dat als je nog 2 km te gaan hebt en je hebt ruim 10 km tezamen met skeelers de route gevolgd, dat de vergissing snel gemaakt is om de skeelers te blijven volgen. Dat resulteerde in 3 km extra die Pien en ik (en een andere loper die uit tegenovergestelde richting kwam nog meer!) hebben moeten lopen. Pien zou als eerste vrouw geëindigd zijn. Dat kon ze dus wel op haar buik schrijven. Afgezien van je positie ben je over het algemeen wel klaar met lopen als je de voorgenomen afstand volbracht hebt. Daar stel je je op in! Henk liep 2u 15 min (super!), Leon 2 u 27 min (3 minuten sneller dan de voorgenomen 2 u 30 min), Pien en ik: 2 u 38 vanwege de toeristische route! Gelukkig was de douche heet.