Zaterdagmorgen, 13 september, 7.00 uur bij de bocht van kasteel Marquette .

Op dit moment een dooie, stille plek en in gedachten zie het paardenkoers- tafereel van vorige week voor me. Lekker zonnetje, biertje kortom: het prettige leven.
Paul is in de flarden mist zichtbaar aan het worden en loopt mijn richting. `Waar zijn we in hemelsnaam toch mee bezig?’vraag ik me af. ‘Stervenskoud, je lijf nog helemaal niet zoals het zou moeten zijn en het vooruitzicht van een loopje van dertig kilometertjes…. Idioot!’

We lopen via de Oosterweg en Kruisbergweg richting strand in een rustig warming- up tempo.
Vooraf hadden we afgesproken om na het eerste halfuur het looptempo vijftig minuten op “marathon” te zetten Dit met de bedoeling dat de hartslag zou oplopen tot de bekende 80 % van de max.
Aanvang op de hoek Zwarteweg/ van Oldenborgh en gelijk stevig de vaart erin natuurlijk. Maar wat we ook proberen, die 80 % halen we maar niet!

‘Nou ,even geduld, want straks loopt hij vanzelf wel op.’ Mooi niet dus! Er was op een gegeven moment een fase waarin je voelde dat de benen weigerden verder aan meerdere belasting toe te geven. Dat hadden en we in ieder geval dus ook weer geleerd.

Na vijftig minuten buffelen bereiken we voorbij Egmond- Binnen de Bleek waar gelijk het keerpunt is.
Terug naar huis is dan gelijk een stuk prettiger natuurlijk en met een wat lager tempo komt het genieten vanzelf.
Pien en Henk lopen ons tegemoet. ( zij moeten nog heen) En dan komen die laatste oh zo belangrijke kilometertjes. Afzien? Niet echt meer. ‘Nog maar even!’ Zonnetje erbij, een schitterende omgeving, kortom het prettige leven!

Dit verhaal is in de eerste plaats bedoeld voor onze Jack die in het verre Australië zit. Natuurlijk mist hij dat hele loopgebeuren van ons, dat weet ik zeker! En ik weet zeker dat hij onze website in dat verre land zal gaan opzoeken. Kop op Jack! Nog maar een paar weekjes en dan mag je weer met ons mee kachelen!